Δεν ερχόσουν από μία οικογένεια που έπρεπε και τα παιδιά να βγουν από μικρά στη δουλειά. Γιατί το έκανες; Ήθελα να βγάζω χρήματα…
Στα 11; Ναι, μου άρεσε, έμαθα πάρα πολλά. Ο πατέρας μου φυσικά με ώθησε στο να κάνω τη συγκεκριμένη κίνηση. Η μητέρα μου, λίγο πιο προστατευτική, σκεφτόταν ένα παιδί σε τόσο μικρή ηλικία να σηκώνεται ξημερώματα για να κάνει μία δουλειά που ουσιαστικά δεν θα άλλαζε την καθημερινότητα της οικογένειάς μας, αλλά αυτό ήταν κάτι το οποίο εμένα μου άρεσε. Έκανα αυτή τη δουλειά για 3-4 χρόνια και μπορώ να πω ότι κέρδισα αρκετά χρήματα…
Τι έκανες με αυτά τα χρήματα; Αγόρασα το ποδήλατό μου, διάφορα πράγματα. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς αλλά σίγουρα ήταν το αλατοπίπερο της ζωής μου τότε.
Είσαι και εσύ πατέρας τριών παιδιών, αν σου έλεγαν στις ίδιες ηλικίες ότι θέλουν να εργαστούν, θα τα άφηνες; Ναι, έχω ενθαρρύνει και τα τρία μου παιδιά αλλά και τα ίδια έχουν φροντίσει να δουλέψουν. Βέβαια υπάρχει ο περιορισμός της ηλικίας σήμερα και είναι πολύ αυστηρός ο νόμος εργασίας. Για τους ανήλικους κάτω των 16 ετών δεν επιτρέπεται. Τώρα που ο μικρός μου συμπλήρωσε και αυτός τα 16 έχει ξεκινήσει τα πρώτα βήματά του.
Σε εσάς; Δεν είμαι υπέρ του να ξεκινήσουν να δουλεύουν στη δική μας επιχείρηση. Θέλω τα παιδιά μου να δουλέψουν πρώτα σε ξένες επιχειρήσεις.
Τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα; Η μεγαλύτερη κόρη μου, η Αναστασία, έχει δουλέψει σε καφέ, όπως τα περισσότερα παιδιά, σε beach bar και σε λογιστικό γραφείο. Είναι στο τέταρτο έτος του πανεπιστημίου και μόλις ξεκίνησε την πρακτική της σε μία εταιρεία ορκωτών ελεγκτών. Η δεύτερη κόρη μου, η Ευάννα, έχει πάρει δίπλωμα ως make-up artist και μακιγιάρει ερασιτεχνικά και επαγγελματικά όταν της επιτρέπεται, κυρίως κορίτσια φίλες της ηλικίας της. Ο δε μικρότερος, ο Σάββας, και αυτός κάνει τα πρώτα βήματα του δουλεύοντας ως μπάρμαν και ως σερβιτόρος σε all day bar στο κέντρο του Βόλου.
Πότε αυτό, που είναι κυρίαρχο σήμερα στην επαγγελματική σου ζωή, μπαίνει στην οικογένεια; Πότε δημιουργείται η μονάδα εμφιάλωσης; Ο πατέρας μου, όπως ξέρετε, προερχόταν από το κομμάτι της διασκέδασης. Είχε για πολλά χρόνια, κατά τη διάρκεια της δικής μου εφηβείας, νυχτερινά μαγαζιά και όπως λέω πολλές φορές, είμαι στην κυριολεξία μεγαλωμένος μέσα στη νύχτα. Που σημαίνει πως έχω κάνει όλες τις δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος σε ένα μαγαζί διασκέδασης: λαντζέρης, μπάρμαν, DJ... τα πάντα. Κάποια στιγμή με ρώτησε αν θέλω να συνδυάσω τη δική μου επαγγελματική μου πορεία με τη δική του. Οραματίστηκε τότε να φτιάξουμε ξενοδοχείο στη Σκιάθο και προσάρμοσα τις σπουδές μου πάνω σε αυτό. Άλλαξε ο σχεδιασμός και αποφάσισε ότι δεν θα προχωρήσει στο ξενοδοχείο, οπότε ουσιαστικά δεν χρησιμοποίησα στο ακέραιο τις γνώσεις που αποκόμισα από τη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Μετά, έχοντας στο νου του να κάνει κάτι στον τόπο του, έφτιαξε το πρώτο μας εργοστάσιο νερού το «ΣΕΛΙ», το οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα. Βρίσκεται στη Σπηλιά Κοζάνης, όπου είναι το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ίδιος.
Με αυτή την εξέλιξη ξενερώνεις; Όχι, ήμουν αρκετά νεαρός και, παρόλο που συμμετείχα σε όλες τις διεργασίες, σημαντικό λόγο στις επαγγελματικές αποφάσεις είχε ο πατέρας μου στον οποίο είχα τεράστια εμπιστοσύνη. Δεν με πείραξε καθόλου, αντιθέτως ακόμη και σήμερα θεωρώ πολύτιμες τις γνώσεις που αποκόμισα από τις σπουδές μου, άσχετα αν δεν τις χρησιμοποίησα στο 100%.
Ποιο είναι το χρονικό σημείο που διογκώνεται αυτή η επιχείρηση; Ξεκινήσαμε πάρα πολύ δύσκολα, και οι δύο δεν γνωρίζαμε καθόλου το αντικείμενο. Ο πατέρας μου είχε πάει ταξίδι με τη μητέρα μου στη Σκιάθο κι έβλεπε τότε όλο τον κόσμο να κυκλοφορεί με ένα μπουκάλι νερό. Ο πατέρας μου γενικά ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έβλεπε πράγματα τα οποία δεν έβλεπαν εύκολα οι υπόλοιποι. Το παρατήρησε και είπε «θα ρισκάρω όλα μου τα χρήματα» —ένα μεγάλο ποσό το δανείστηκε από Τράπεζες— για να κατορθώσουμε να φτιάξουμε το πρώτο εργοστάσιο.
Ήταν πάρα πολύ δύσκολες οι συνθήκες εκείνη την περίοδο, βρισκόμαστε ήδη στο 1992-93, εποχή κατά την οποία τα επιτόκια δανεισμού θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σήμερα τοκογλυφικά: 36%, μιλάμε για τέτοια νούμερα. Οπότε ήταν πάρα πολύ πιθανό το παραμικρό λάθος να καταστρέψει την προσπάθεια μας. Περάσαμε μία επταετία εξαιρετικά δύσκολη, ουσιαστικά ώσπου να μας μάθει ο κόσμος, σε ένα χώρο που δεν μας γνώριζε κανείς. Μάλιστα, κάποια στιγμή συζητώντας με ένα στέλεχος της αγοράς, μου είχε πει ότι είμαστε οι μοναδικοί οι οποίοι δεν είχαμε καμία σχέση με το αντικείμενο και καταφέραμε να επιβιώσουμε από εκείνη την περίοδο.
Το δύσκολο κομμάτι ήταν ότι παρότι ο κόσμος μας ήξερε στο Βόλο, άντε και μέχρι τη Λάρισα, απευθυνθήκαμε σε ένα κοινό το οποίο δεν γνώριζε το προϊόν μας, όπως είναι αυτό της Θεσσαλονίκης, της Λαμίας, της Κοζάνης, των Τρικάλων, περιοχές δηλαδή στις οποίες ήμασταν άγνωστοι. Εγώ ήμουν μέχρι το 2004 μοναδικός πωλητής της εταιρείας γιατί, εκτός των άλλων, δεν υπήρχε και οικονομική δυνατότητα για απασχόληση υπαλλήλου. Ο κόσμος βλέπει το σήμερα αλλά εγώ θυμάμαι ξεκάθαρα εκείνη την εποχή, όταν αδυνατούσαμε να προσλάβουμε κάποιον πωλητή, οπότε εγώ έκανα όλες τις δουλειές, ασχολιόμουν με τα πάντα πλην του οικονομικού στο οποίο συνεργαζόμουν με τον πατέρα μου.
Ήταν 7 πάρα πολύ δύσκολα χρόνια στα οποία ακροβατούσαμε σε ένα τεντωμένο σκοινί μέχρι το 2000, χρονιά κατά την οποία σηματοδοτήθηκε η ανάπτυξη της εταιρείας. Καταφέραμε και πιάσαμε το ορόσημο του ενός εκατομμυρίου κιβώτιων και άρχισε η αγορά και οι προμηθευτές πλέον να δείχνουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο προϊόν μας. Είμασταν και εμείς κομμάτι της αγοράς που αναπτυσσόταν κατά την δεκαετία του 2000 και κοντά στο 2007 λέω στον πατέρα μου: «Έχω περάσει από την περιοχή της Κατερίνης και έχω δει κάποια σημεία, έχω ρωτήσει για τις επιδοτήσεις στη συγκεκριμένη περιοχή, τέλος πάντων, έχω κάνω την έρευνά μου και θεωρώ ότι πρέπει να κάνουμε την επόμενη επιχειρηματική κίνησή μας εκεί».
Τι σου απάντησε; Με κοίταξε στα μάτια για 1-2 δευτερόλεπτα και μου απάντησε: «Ναι, ξεκινάμε από την επόμενη εβδομάδα». Ήξερα πολύ καλά τον πατέρα μου, ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος, ο οποίος ζύγιζε τις καταστάσεις και δεν του έπαιρνε πολύ χρόνο για να καταλάβει αν αυτό που του πρότεινες είχε δυνατότητες ή όχι.
Ναι αλλά αυτό το γρήγορο μεν, αυθόρμητο δε, έκρυβε μία μεγάλη επιβράβευση για σένα. Ήμουν πλέον σχεδόν 36 και «ψημένος» στην δουλειά, οπότε του ήταν εύκολο, ήταν εμπεριστατωμένα αυτά που του πρότεινα, δεν ήταν λόγια στον αέρα. Κινηθήκαμε μυστικά από όλους, ακόμη και από τις γυναίκες της οικογένειας, ούτε η μητέρα μου, ούτε η αδερφή μου, ούτε η γυναίκα μου γνώριζαν κάτι. Επεξεργαστήκαμε το project, μαζί και ο γαμπρός μου ο Ζαχαρίας, ο άντρας της αδερφής μου δηλαδή, και αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε ένα καινούργιο εργοστάσιο στην περιοχή της Κατερίνης, μία περιοχή την οποία δεν γνωρίζαμε, μα ούτε και μας ήξερε κανείς. Ίσως αυτό να ήταν και το καλό.
Στηθήκαμε λοιπόν στην Καρίτσα Πιερίας όπου και ξεκινήσαμε σιγά-σιγά να χτίζουμε την νέα μονάδα εμφιάλωσης. Εκείνη την περίοδο μπλεχτήκαμε στα δίχτυα της Ελληνικής γραφειοκρατίας γιατί όπως προείπα ξεκινήσαμε το 2007 και το εργοστάσιο ολοκληρώθηκε το 2012. Χρειαστήκαμε πέντε χρόνια. Ένας από τους συνεργάτες μας στην προμήθεια μηχανημάτων, ο οποίος είχε εξοπλίσει και τα μεγαλύτερα εργοστάσια εμφιάλωσης νερού στον κόσμο τότε, με είχε προειδοποιήσει πως έπρεπε να είμαι προετοιμασμένος διότι πλέον άλλαζα πίστα, τέρμα αυτά που ήξερα. «Πρέπει να είσαι έτοιμος να παίξεις στο μεγάλο παιχνίδι, στο μεγάλο γήπεδο» μου είπε χαρακτηριστικά.
Πραγματικά βγήκαμε στην αγορά, αρχίσαμε να αναπτυσσόμαστε και στην υπόλοιπη Ελλάδα και να μας γνωρίζουν από άκρη σε άκρη της χώρας. Σήμερα η εταιρεία πουλάει παντού μέχρι και στην Κρήτη. Στην συνέχεια αρχίσαμε σιγά-σιγά να στελεχώνουμε την εταιρεία, καταλάβαμε ότι πλέον οι δικές μας δυνάμεις, οι γνώσεις μας, είχαν πλέον εξαντληθεί και ότι ήταν ανάγκη να μπει φρέσκο αίμα στην επιχείρηση, φρέσκα μυαλά.
Μιλάς για στελέχη; Ναι για στελέχη, και εργατικό δυναμικό. Επενδύσαμε πάρα πολύ στο προσωπικό μας, θεωρώ ότι στην περιοχή είμαστε σίγουρα μέσα στους δύο-τρεις καλύτερους εργοδότες, πιστεύω δε ακράδαντα ότι τα στάνταρ και οι παροχές που προσφέρουμε στους συνεργάτες μας, δεν τα διαθέτουν ακόμη και πολύ μεγαλύτερες εταιρείες από μας.
Αυτό ήταν και συστατικό της επιτυχίας; Αναμφισβήτητα αντλούμε πολύ μεγάλη δύναμη από το προσωπικό. Συνηθίζω να λέω σε όλους ότι ανεβαίνουμε μαζί και προχωράμε μαζί. Έχουμε δημιουργήσει αποταμιευτικό και πρόγραμμα ιδιωτικής ασφάλισης για όλους, επωφελούνται όλοι οι εργαζόμενοι των μπόνους, επίσης όλοι παίρνουν έξτρα χρήματα ανάλογα με τις επιτυχίες της επιχείρησης, αλλά και το Πάσχα και τα Χριστούγεννα (αυτά είναι πέραν του δώρου που προβλέπει ο νόμος), δώρα για τους γάμους, τις βαφτίσεις, και άλλα πολλά. Ένα γεγονός που με σημάδεψε ήταν όταν η μητέρα μου μετακομίζοντας στον Βόλο το 1971, δυσκολεύτηκε πολύ να διοριστεί ως νοσηλεύτρια στο Νοσοκομείο, παρότι πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις, γιατί δικαιούνταν μειωμένου ωραρίου εφόσον μόλις είχα γεννηθεί. Εμείς σαν εργοδότες διευκολύνουμε τις εργαζόμενες που θέλουν να αποκτήσουν παιδί, τις στηρίζουμε, και γι’ αυτό έχουμε πάρα πολλές γεννήσεις στην εταιρία τα τελευταία χρόνια.
Στο εξωτερικό πότε ανοίγει η πόρτα; Από την πρώτη στιγμή ξεκινήσαμε με εξαγωγές στην Γερμανία κατά κύριο λόγο και κατόπιν μπορέσαμε να επεκταθούμε και σε άλλες χώρες όπως στην Κύπρο, στην Αλβανία, στη Ρουμανία, στα Σκόπια, σημείο στο οποίο πάμε πάρα πολύ καλά, και σε άλλες περιοχές. Δεν είναι όμως πολύ μεγάλο το ποσοστό των εξαγωγών γιατί το προϊόν μας είναι φθηνό και βαρύ. Αυτά τα δύο δεν είναι ο καλύτερος συνδυασμός για να απευθυνθείς στις αγορές του εξωτερικού, έχουμε να ανταγωνιστούμε τις κατά τόπους εταιρίες. Έχουμε επικεντρωθεί στην Ελλάδα και η αγορά μας επιβραβεύει. Ιδιαίτερα η περιοχή της Θεσσαλίας έχει στηρίξει πάρα πολύ τα προϊόντα μας, κατέχουμε πολύ μεγάλο μερίδιο της αγοράς στην περιοχή κι ευχαριστούμε πάρα πολύ τους καταναλωτές.
Κάποιοι παρακολουθούν αυτήν την διαδρομή, που είναι εντυπωσιακή, και χτυπάνε την πόρτα σας. Η επιχείρησή μας ήταν στο στόχαστρο εξαγορών τα τελευταία χρόνια. Είχαμε δεχτεί κρούσεις, υπήρξαν συζητήσεις με επενδυτές, αλλά δεν ήταν κάτι που μας ενδιάφερε ιδιαίτερα. Αυτό που είχα κυρίως σαν στόχο ήταν να καταφέρω να εξελίξω την επιχείρηση, γιατί έχουμε επενδύσει πάρα πολλά χρόνια δουλειάς και αγώνα.
Πριν από ένα χρόνο περίπου μας προσέγγισε το fund του κ. Ταμβακάκη και ξεκινήσαμε μία εποικοδομητική κουβέντα την οποία είχαμε κάνει και στο παρελθόν μαζί τους στο πλαίσιο μιας συνεργασίας που θα μπορούσε να προκύψει. Στην πορεία φάνηκε από τις συζητήσεις ότι υπήρχε χημεία μεταξύ μας και μας είπαν ότι θέλει να επενδύσει σε εμάς και ο κ. Σπύρος Θεοδωρόπουλος. Ο άνθρωπος αυτός για μένα είναι μια ηγετική μορφή στα Τρόφιμα-Ποτά, ένας θρύλος. Επιχειρηματικά τον παρατηρούσα χρόνια προτού τον γνωρίσω, παρακολουθούσα τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του, οπότε το να γνωρίσω από κοντά έναν άνθρωπο τον οποίο θαύμαζα για την πορεία που έχει κάνει και να μου πει «ξέρεις εκτιμώ το μοντέλο το οποίο έχετε φτιάξει στην επιχείρησή σας και θέλω και εγώ να συμμετάσχω σε αυτό», ήταν η απόλυτη επιβράβευση για μένα.
Μετά τους δύο, και ο κύριος Καραμούζης που πρόσφατα είχε επενδύσει και στην ΕΨΑ, θέλησε και αυτός να είναι συμμέτοχος σε αυτή την προσπάθεια και αποτελούμε την πρώτη επένδυση στην οποία αυτοί οι τρεις μεγάλοι Έλληνες επιχειρηματίες, με ιδιαίτερο βάρος στα επιχειρηματικά δρώμενα της χώρας, θα “συνεταιριστούν” μαζί μας. Είμαστε πλέον 4 μέρη και οι πρώτοι μήνες συνεργασίας δείχνουν ότι θα καταφέρουμε εξαιρετικά πράγματα.
Εσύ παραμένεις ως μάνατζερ; Ναι και αυτό είναι επιπλέον επιβράβευση για μας γιατί δεν επιθυμούν να κάνουν αλλαγές. Συνεχίζουν όχι μόνο με μένα ως Πρόεδρο της εταιρείας αλλά και όλη την ομάδα των στελεχών της εταιρείας μας.
Δεν σου έκαναν καμία γκρίνια; Να σου πουν “πολλές παροχές, δεν μπορούμε κάτι να κόψουμε;” Όχι αντιθέτως. Χαίρονται όταν αναλύουμε τις παροχές για το προσωπικό, και μας επιβραβεύουν επειδή η εταιρεία διένυσε μια εξαιρετική χρονιά πέρσι και θα δώσουμε πολύ περισσότερα από αυτά της προηγούμενης χρονιάς και της προ-προηγούμενης. Τους αρέσει πάρα πολύ και έχουν αυτή την ίδια φιλοσοφία που έχουμε και εμείς στην εταιρεία, δηλαδή το παραπάνω να το μοιραζόμαστε όλοι. Είμαστε αρκετά αριστεροί σε αυτό το κομμάτι (γέλιο).
Από τα χρήματα της εξαγοράς φαντάζομαι είχατε και εσείς ένα μεγάλο μερίδιο από αυτά. Δεν σου γεννά την επιθυμία, έχοντας αποκτήσει και όλη αυτή την εμπειρία στο επιχειρείν, να κάνεις νέα πράγματα; Αυτή την επιθυμία την είχα πάντα, ήδη έχει ξεκινήσει η σύζυγός μου, στο τουριστικό κομμάτι την προσπάθειά της.
Που είναι και εκείνη των τουριστικών σπουδών. Ναι γνωριστήκαμε στη σχολή. Οπότε γυρνάμε λιγάκι στις ρίζες μας. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το συγκεκριμένο κομμάτι στο οποίο δεν εμπλέκομαι εγώ και τα πάει περίφημα. Έχω σκοπό σίγουρα να επενδύσω και σε άλλους τομείς της επιχειρηματικότητας ενώ ταυτόχρονα επιθυμώ να ανταποδώσω στην κοινωνία που μας στήριξε τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια με συγκεκριμένες δράσεις αλληλεγγύης.
Είναι κάτι ανακοινώσιμο; Κάποιες δράσεις θα γνωστοποιηθούν ενώ κάποιες άλλες δεν χρειάζεται να τις γνωρίζει κανείς, όπως άλλωστε λειτουργούμε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Άρα θα κάνεις και κάτι άλλο επιχειρηματικά πέρα από τον τουρισμό και πέρα από αυτό προφανώς με το οποίο ασχολείσαι, το οποίο θα έχει βάση στην περιοχή; Όχι απαραίτητα, το ευκταίο θα ήταν να γίνει κάτι στην περιοχή, επαναλαμβάνω ότι ο κόσμος εδώ μας έχει εμπιστευτεί, έχει στηρίξει την οικογένειά μας, και θέλουμε και εμείς να επιστρέφουμε και να ανταποδίδουμε την εμπιστοσύνη που έχουμε λάβει. Επιθυμία μας είναι αυτή, αλλά δεν είναι κάτι περιοριστικό.
Μιλούσα τις προάλλες με τη γυναίκα σου, για τη φωτογράφιση και τι πρέπει να επιμεληθεί κι έλεγε πόσο κούκλος είσαι, και λέω μετά από τόσα χρόνια έχετε τόσο έρωτα; Και μου λέει, έχουμε. Πες μας την συνταγή της ευτυχίας λοιπόν. Χωρίς να λέω μεγάλες κουβέντες, δυσκολεύομαι κιόλας να μιλήσω για τέτοια πράγματα, θεωρώ ότι πρέπει να βρίσκεις πάντα κάτι ενδιαφέρον στον άνθρωπό σου, ειδικά μετά από τόσα χρόνια μαζί. Ο έρωτας είναι μία εγκεφαλική λειτουργία, πρέπει να εφεύρεις έναν τρόπο σκέψης ώστε το μυαλό σου να σε βοηθάει να μπορείς να ερωτεύεσαι συνέχεια τον άνθρωπό σου, φυσικά να υπάρχει ανταπόκριση, και εγώ έχω ανταπόκριση από την άλλη πλευρά. Από την άλλη είναι μια εξαιρετική μαμά και ως σύζυγος στήριγμα σε κάθε μου προσπάθεια. Της οφείλουμε πολλά.
Πως νιώθετε τώρα που τα παιδιά αρχίζουν και φεύγουν από την οικογενειακή φωλιά; Εγώ αισθάνομαι πάρα πολύ καλά, η Βούλα ως γνήσια Ελληνίδα μαμά, έχει τις ανησυχίες της γιατί τα παιδιά ένα-ένα φεύγουν και ανοίγουν τα φτερά τους. Δεν θέλω φυσικά να τα διώξω από το σπίτι αλλά δεν είμαι από αυτούς ο οποίος θα στεναχωρηθώ όταν φύγουν.
Από έναν άνθρωπο που μόνος του επέλεξε, χωρίς να τον σπρώξει καμία ανάγκη, στα 11, να αποκτά μία σχετική οικονομική αυτονομία μέσα από τη δική του εργασία, ναι καταλαβαίνω πολύ καλά τη συλλογιστική σου. Η Αναστασία για παράδειγμα, η μεγάλη μου κόρη έχει φύγει από το σπίτι στα 16, τελείωσε λόγω των αθλητικών δραστηριοτήτων κι επιτυχιών της Λύκειο στη Θεσσαλονίκη μόνη της. Όσο και αν μας δυσκόλεψε ψυχολογικά, είμαστε πολύ περήφανοι που απέκτησε τόσο νωρίς την αυτονομία της.
Πώς τα πάει η ελληνική οικονομία; Εκεί τα πράγματα βελτιώνονται από μέρα σε μέρα, έχουμε περάσει τη μεγάλη τρικυμία της κρίσης, από το 2010 ουσιαστικά που μας έπιασε η κρίση και όχι το ’08 που έπιασε παγκόσμια, τα τελευταία χρόνια ισχυροποιούμαστε οικονομικά. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε πάρα πολύ καλό δρόμο, έχουμε ακόμη όμως πολλά βήματα που πρέπει να κάνουμε.
Χρόνος για σένα υπάρχει; Ναι υπάρχει.
Πώς διατίθεται αυτός ο χρόνος; Έχω βάλει κάποια στάνταρ στον εαυτό μου, θα πάω στο γυμναστήριο κάθε πρωί, η μέρα μου ξεκινάει περίπου στις 6.15 αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα πάω στη δουλειά μου στις 8:00 το πρωί. Θα πάω λίγο αργότερα γύρω στις 9:00 - 9:30 και θα τελειώσω αργά το απόγευμα. Πάντα βρίσκω χρόνο κυρίως για την οικογένειά μου, έχω συγκεκριμένες μέρες κατά τις οποίες είμαι μακριά από τις επιχειρήσεις γιατί μου αρέσει να κάνω τα δρομολόγια στις δραστηριότητες των παιδιών, όπως επίσης μου αρέσει πάρα πολύ να βγαίνω έξω με φίλους.
Ταξίδια; Μου αρέσουν, δεν μπορώ να πω ότι κάνω τόσα ταξίδια όσα θα ήθελα αλλά πάντα βρίσκω λίγο χρόνο με τη γυναίκα μου και φεύγουμε σε αθλητικά ταξίδια.
Τι σημαίνει αθλητικό ταξίδι; Είτε να πάμε να τρέξουμε με τη Βούλα και φίλους σε δρομικούς αγώνες κάπου στο εξωτερικό, δηλαδή να συνδυάσουμε αναψυχή και αθλητισμό μαζί, είτε να ταξιδέψω για να δω έναν αγώνα μπάσκετ ή ποδοσφαίρου πάλι στο εξωτερικό… αυτά είναι πράγματα τα οποία με ευχαριστούν ιδιαίτερα. Γενικά ο αθλητισμός είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου σε ένα γήπεδο, στην αρχή ποδόσφαιρο που έπαιζαν όλα τα παιδιά, μετά μπάσκετ, κολύμπι, τένις, γυμναστήριο τώρα που έχουμε μεγαλώσει και δεν έχουμε τη δυνατότητα πάρα πολύ να ασκούμε αυτά τα αθλήματα. Κάθε Σάββατο, παίζω ποδόσφαιρο με την Ομόνοια, τη γνωστή ομάδα των βετεράνων, είναι μέσα στη ζωή μου ο αθλητισμός, αποτελεί σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου.
Σε όλα αυτά που συνθέτουν τη ζωή σου, πού βρίσκεται η φοβερή Νίτσα Μεντεκίδη; Η μαμά ήταν ο βράχος της οικογένειας. Δεν θα ξεχάσω ότι ουσιαστικά άφησε την επαγγελματική της καριέρα, παίρνοντας πρόωρη σύνταξη για να μας μεγαλώσει. Δεν ήταν εύκολη απόφαση για μια νέα γυναίκα τότε, να αφήσει μία σημαντική θέση που είχε στο νοσοκομείο και που της έδινε μεγάλες προοπτικές εξέλιξης, για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Η μαμά είναι αεικίνητη, συμμετέχει σε συλλόγους, σε πάρα πολλές κοινωνικές δραστηριότητες τις οποίες πολύς κόσμος παρακολουθεί, είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση.
Φαντάζομαι από κοινού με τον πατέρα χτίσανε ένα αξιακό σύστημα για τα παιδιά τους; Κάθε γονιός προσπαθεί να παραδώσει ένα άξιο μέλος στην κοινωνία, θεωρώ ότι μεγαλώσαμε με κάποιες συγκεκριμένες αρχές τις οποίες και εγώ και η αδερφή μου η Έλσα ακολουθούμε και τιμούμε. Θα προσπαθήσουμε το ίδιο να κάνουμε κι εμείς τα επόμενα χρόνια, όσα μας δώσει ο Θεός τη δυνατότητα να ζήσουμε και βάσει αυτών πορευόμαστε.
